Loslaten…

/0 Reacties/in , , /door

Naar de dokter

Na een ruime week griep met hoge koorts wilde de energie bij Bartel maar niet terugkomen. Toch een beetje schoolziek erbij? Voor de zekerheid een afspraak bij de dokter gemaakt. Best spannend, in Nederland hebben wij een fijne huisarts, maar hier is het nog maar afwachten. Even terugvliegen voor een consult is er niet bij. In ieder geval sprak deze arts ook Engels. Tussen 4 en 5 uur ’s middags moesten wij in de wachtruimte gaan zitten en daar begon het … wachten. Alle jonge kinderen mochten eerst, ook als ze later waren gekomen, daarna waren wij pas aan de beurt. Een vriendelijke, goed verstaanbare dokter, die met Bartel vrij vlot in het Hongaars overging, had snel zijn vertrouwen gewonnen. Bartel mocht na onderzoek de rest van de week thuisblijven en moest rust nemen.
Bartel vond dat een prima voorschrift. Hij kreeg een briefje met stempel mee om op school in te leveren als bewijs dat hij geoorloofd afwezig was geweest. Na betaling van 2000 Forint konden we gaan. Bartel vermaakte zich daarna o.a. met het in elkaar zetten en decoreren van een koekhuis.

Excursies

Leuk! Met school gaan schaatsen in Budapest en na afloop eten bij de McDonald’s. Een grote bus verschijnt en zonder dat er leerkrachten bij zijn stappen de kinderen in. Oef, gaat dit wel goed? In gedachten loop ik zelf als juf de kinderen te tellen om te controleren of iedereen er wel is. Gelukkig, er verschijnt toch nog leiding. Best een lastig moment om je kind op deze manier mee te geven, ook als hij al 13 jaar is. Maar, voor zulke ouders staat er een webcam bij de ijsbaan. Toch even kijken of zoonlief het schaatsen nog niet verleerd is. Helaas is het te donker om personen goed te kunnen zien, maar wat een grote baan!

De andere excursie, op zaterdag, gaat per trein. In Szeged gaat groep 6a naar een theatervoorstelling genaamd “Ergens in Europa” en en passant worden de bibliotheek en de Dom bezocht.

Thuiswerken en de kapper

Heerlijk is het dat Lorens nu afwisselend een week in Nederland en een week in Hongarije werkt. In de woonkamer in Cegléd is daarvoor een derde werkplek ingericht. Wie na negen uur ’s avonds nog achter een laptop moet, zal in de keuken moeten gaan zitten, omdat Bartels hoogslaper in de woonkamer staat. Omdat het werkblad een week later opgehaald kon worden combineerden we dat met een bezoekje aan een, schrik niet, coffeeshop. In Hongarije is het heel gewoon om buitenshuis koffie te drinken.

Het moest een keer gebeuren; naar de kapper. Oké, het knippen was goed gegaan, zowel bij Bartel als bij mij, maar hoe maak je de volgende keer duidelijk welk kleurtje erin moet? Of toch maar grijs laten worden? Eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en met een kleurnummer naar de kapper. Laat zij nou toch een heel ander nummer bedenken bij mijn haar, nou proberen dan maar. Toen ze de handdoek wegtrok zei ze: “Oh, gelukkig geen paars.” De volgende keer mag ze krullen proberen te maken.

Zomerkamp en kinderclub

Heel blij zijn we met de toegezegde hulp vanuit VISZ (Hongaarse tak van het IKEG) voor het opzetten van een vakantiebijbelweek in Mikebuda. Zodra het programmaboekje klaarligt kunnen we gaan kijken wat in Mikebuda haalbaar is. Het thema is al wel bekend: Nomaden.

Er is al wel weer een kinderclub geweest met als Centrale Waarheid: “De Heere Jezus was ook kind, maar Hij zondigde niet”. Even was het spannend of de middag wel door kon gaan, omdat de geplande vertaalster niet kon. Ook dat mochten we loslaten en overlaten aan de Heere God. Er bood zich iemand anders aan. Tijdens het uitnodigen van de kinderen merkten we dat sommigen niet zullen komen zodra ze horen dat er uit de Bijbel verteld wordt. Andere kinderen willen wel graag komen, maar hebben ook al paardrijles of moeten voetballen. Het bekende drietal was er in ieder geval wel. Er werd weer aandachtig geluisterd, ook door de tolk die soms zelf vergat dat ze ook nog moest vertalen voor de kinderen. In de vertelling over de 12- jarige Jezus in de tempel, hoorden we hoe we soms eigen verlangens moeten loslaten om gehoorzaam te zijn in het volgen van Jezus.

De sleutel tot…

/0 Reacties/in /door

Sleutel 1

De keldersleutel van de flat was weg! Ik had hem in mijn zak gestopt en was vervolgens naar Mikebuda gereden, maar terug in Cegléd was hij er niet meer. Waar was het misgegaan? Ik kon hem eigenlijk niet verloren hebben. Of het moest zijn tijdens het legen van de brievenbus, het uitstappen uit de auto, bij hoeveel huizen was dat wel niet gebeurd? De hele route 100 keer in gedachten en 1 keer in het echt nagegaan, inclusief het legen van de papier/plasticcontainer van de mede flatbewoners, nagevraagd bij het winkeltje onderaan de flat, rondom Iskola Ház gezocht waar ik in de sneeuw had gelopen. Nergens te vinden totdat…. we een week later nog wat spullen voor de club gingen halen en de sleutel gewoon op de mat lag. Daar door mij expres neergelegd zodat ik hem moest zien als ik de boel afsloot, want deze sleutel hoorde niet bij de sleutelbos van Iskola Ház. Wat kun je blij zijn met een sleutel!

  • De brievenbussen in de hal
  • Handig, die plaatjes

Sleutel 2

Op de kinderclub maakten we ook een sleutel als symbool van de bevrijding (van de straf op de zonde) door de Heere Jezus. Een houten plankje vol voorwerpen die symbool staan voor dingen die wij in de Heere Jezus krijgen als wij Hem in ons leven willen gaan volgen.

We hebben met elkaar nagedacht over wat God aan de wereld heeft gegeven en waarom Hij dat deed en wat je daar dan mee kunt doen. Wegzetten in een hoekje? Nee natuurlijk niet, aanpakken en openmaken! We volgden de Wijzen uit het Oosten op hun reis en waren verwonderd over de dure cadeaus die zij meebrachten voor een kind wat zij helemaal niet kenden. “Maar je geeft toch geen goud aan een baby?” , heerlijk om dan verder te mogen uitleggen over dit Koningskind. Dat is het fijne van een klein groepje kinderen. Er is zoveel gelegenheid om door te praten en uit te leggen al hopen we natuurlijk nog steeds op meer kinderen.

Actief ophalen

De uitnodigingen die opnieuw waren opgehangen nadat de eerste verwijderd waren, hingen er nu nog wel. Terwijl wij de spullen de school in brachten, ging Erika, deze keer de tolk, langs verschillende huizen waar een uitnodiging was afgegeven. Het flinke pak sneeuw wat er lag hinderde haar niet. Zij klopte aan of belde de ouders op om te vragen of de kinderen mochten komen. Helaas waren ze weg, ziek of namen niet op. Jammer dat de opkomst zo laag was, want de ingekleurde uitnodiging leverde een mooie stuiterbal op. Dankbaar voor de trouwe komst van de drie meisjes, die uit zichzelf gekomen waren. In ieder geval zijn wij zeer blij met de hulp van deze actief helpende vrouw. Ondertussen blijven wij doorgaan met bidden om meer kinderen te kunnen bereiken met het Evangelie. De burgemeester, die dit stimuleert, heeft immers ook 2 zoontjes in de basisschoolleeftijd die we nog niet op de club hebben gezien.