Als Bartel weer inzakt tikt ze hem aan en verontschuldigt ze zich met de woorden “Es muss, es ist besser”. De les bestaat uit het leren van de notennamen, ritme klappen, afwisselend met de linker- en rechterhand spelen en vooral nadrukkelijk de toetsen aanslaan. Het zijn gezellige half uurtjes.

De theorieles is heel anders. Een alleen Hongaars sprekende, enthousiaste, maar strenge juf zingt eerst het lied voor waar de hele les om draait. Kijk eerst maar even naar de bijgevoegde foto van het krijtbord, dan is het volgende wat duidelijker. Het voorgezongen lied wordt in streepnotatie op het krijtbord geschreven, daar onder staat de benaming in ta, ti, en rust. Vervolgens wordt alles ingevuld met do, re, mi. De volgende stap is het invullen op de notenbalk van de muzieknoten met daarna de namen. Alles wordt geklapt en gezongen. Nou ja, de jongens van Bartels leeftijd hoeven niet mee te zingen, hun stemmen slaan telkens over en klappen doe je als 12- jarige niet al te enthousiast meer. Tussendoor volgt er uitleg over “Pentachord”, “Syncope” en herhalingstekens. Omdat de lesboeken in bestelling zijn, moeten de leerlingen goed opletten. De foto uit het boek van de juf is tijdens een andere les genomen en klopt dus niet met de krijtbordfoto. Het zijn intensieve lessen, maar zo grondig opgebouwd en leerzaam dat ik ze zelf achterin het lokaal met plezier volg. Er hoort ook nog huiswerk bij de muzieklessen. Bartel kreeg een speciaal schriftje waarin beide juffen aftekenen of je bent geweest, bijhouden wat er is gedaan en het huiswerk voor de volgende keer noteren.