werk – Stichting MiKE

De kinderclub

3 Maanden geleden is het dat we de laatste kinderclub hielden in de school van Mikebuda. Op die laatst gehouden club, 15 februari, waren alleen meisjes afgekomen. Het onderwerp rondom Valentijnsdag over waar echte liefde vandaan komt, sprak de jongens kennelijk niet zo aan of zou het te dichtbij komen? Het Bijbelvers uit 1 Johannes 4 vers 10 stond centraal. Dat God zoveel van de mensen houdt, dat Hij Zijn enige Zoon daarvoor liet sterven, om verzoening voor onze zonden mogelijk te maken. Van Hem gaat alles uit, niet van ons. We leerden een nieuw lied over Gods liefde en zaagden een hart uit hout wat we opvulden met draad.

Alles voor de Paasclub was juist geregeld, de vertaler, het gebruik van de school en een bezoek aan de Óvoda (peuter/kleuterschool), maar het mocht door alle beperkende maatregelen rondom het corona virus helaas niet doorgaan. We zijn blij dat het Hongaarse IKEG linkjes deelt om het Paasevangelie toch door te geven. Op dit moment vinden er in Hongarije versoepelende maatregelen plaats. Helaas is het de komende tijd nog niet toegestaan om kinderclubs te organiseren. De scholen blijven tot september gesloten. Het thuisonderwijs duurt tot 15 juni en dan start de lange zomervakantie. Of het zomerkamp door kan gaan is nog maar de vraag. Ondertussen sturen we de filmpjes met de goede Boodschap door, waaronder ook (in het Nederlands als boekje beschikbaar bij het IKEG) “Waarom gebeuren er nare dingen?”.

De poes

Een grote verrassing was de worp van 5 kittens door onze Katika. Het gemiauw op Tweede Kerstdag is niet zonder gevolg gebleven. Op de dag van de bevalling, 28 februari, miauwde ze weer zo hard. Lorens moest met haar mee naar de keuken, waar een kartonnen doos klaarstond. Als hij weer naar de kamer liep om verder te werken, miauwde ze net zo hard tot hij weer naar de keuken kwam, zelfs zijn collega’s konden horen dat er wat aan de hand was. Inmiddels hebben 2 kittens een ander huis gevonden en zijn er nog 3 bij ons die ruim 10 weken oud zijn. We genieten mee van de rare capriolen die ze uithalen en kijken niet meer op van wat moederkat allemaal meeneemt van de jacht: spreeuwen, hagedissen en muizen. Maar een slaapplekje op een oud vogelnestje is wel het toppunt van wat we gezien hebben.

De tuin

Ondertussen zijn er hele andere dingen die ook onze aandacht vragen. De tuin bijvoorbeeld. De open paardenstal is dichtgetimmerd tot een mooie schuur. Nu is er eindelijk ruimte om spullen op te slaan. Voorlopig is een klein stukje achter de buitenwand in bezit genomen door een zwerm bijen. De koningin vond een gaatje in het hout waar ze met haar gevolg in is gekropen. Het grasveld is omgewoeld, bemest en opnieuw ingezaaid, ondanks het sproeien wil het nog niet erg opkomen. De acacia’s zijn gesnoeid, het houthok is daardoor weer aardig bijgevuld en er is een begin gemaakt met een groentetuin. Dit werd allemaal uitgevoerd door mannen die aan het werk gehouden moesten worden omdat er anders geen eten is. De aardbeiplantjes en de aardappelen groeien hard, de binnen opgekweekte bonen en tomaten moeten nu nodig naar buiten. Overal om ons heen staan de acacia’s in bloei, prachtig wit tegen een staalblauwe voorjaarslucht, verschijnen de eerste klaprozen, zitten de roodstaartjes op hun nest, klinkt het geluid van de wielewaal, de hop en nog zoveel andere vogels en fladderen nu de mooiste vlinders rond. Het is volop lente!

Het werk

Het werken vanuit ons “Schoolhuis”, de letterlijke betekenis van “Iskola Ház” geldt nu voor ons alledrie. Bartel volgt nog steeds afstandsonderwijs en doet dat nu ook voor de muziekles. Elke vrijdagmiddag half drie, gaat via Messenger de telefoon en dan volgt er een uurtje pianoles. Lorens moet van zijn werkgever verplicht thuis werken. Dat deed hij eerst in de kamer, maar nu doet hij dat in de keuken (dicht bij de koffie). Veel werk gebeurt via Microsoft Teams. Zo is er toch contact met de klanten waar hij anders naartoe zou gaan. Grappig dat wij een Vlaams kindje kunnen horen spelen, terwijl zijn vader probeert te werken. Zelf was ik in maart voor het laatst in Nederland en kon daarna direct in vrijwillige quarantaine. De scholen gingen dicht, geen invalwerk meer. Nu de scholen weer opengaan, maar het virus nog rondwaart, zal ik waarschijnlijk nog hier blijven. Wij weten niet wat de komende zomer zal brengen, er zijn annuleringen gekomen, reizen geschrapt, een geplande cursus staat op losse schroeven. Wij beseffen dat deze periode alles in een ander licht zet. Waar zijn we werkelijk aan gebonden? Wat is nu echt belangrijk? Waar leven wij nu voor?

Wat een God mogen wij dienen, Eén Die alles in Zijn hand houdt en nog geduldig met ons is en niets anders wil dan Zijn liefde aan ons openbaren. Terugkomend op de aangeleerde tekst op de kinderclub: Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad en Zijn Zoon gezonden heeft tot een verzoening voor onze zonden.

Naar de dokter

Na een ruime week griep met hoge koorts wilde de energie bij Bartel maar niet terugkomen. Toch een beetje schoolziek erbij? Voor de zekerheid een afspraak bij de dokter gemaakt. Best spannend, in Nederland hebben wij een fijne huisarts, maar hier is het nog maar afwachten. Even terugvliegen voor een consult is er niet bij. In ieder geval sprak deze arts ook Engels. Tussen 4 en 5 uur ’s middags moesten wij in de wachtruimte gaan zitten en daar begon het … wachten. Alle jonge kinderen mochten eerst, ook als ze later waren gekomen, daarna waren wij pas aan de beurt. Een vriendelijke, goed verstaanbare dokter, die met Bartel vrij vlot in het Hongaars overging, had snel zijn vertrouwen gewonnen. Bartel mocht na onderzoek de rest van de week thuisblijven en moest rust nemen.
Bartel vond dat een prima voorschrift. Hij kreeg een briefje met stempel mee om op school in te leveren als bewijs dat hij geoorloofd afwezig was geweest. Na betaling van 2000 Forint konden we gaan. Bartel vermaakte zich daarna o.a. met het in elkaar zetten en decoreren van een koekhuis.

Excursies

Leuk! Met school gaan schaatsen in Budapest en na afloop eten bij de McDonald’s. Een grote bus verschijnt en zonder dat er leerkrachten bij zijn stappen de kinderen in. Oef, gaat dit wel goed? In gedachten loop ik zelf als juf de kinderen te tellen om te controleren of iedereen er wel is. Gelukkig, er verschijnt toch nog leiding. Best een lastig moment om je kind op deze manier mee te geven, ook als hij al 13 jaar is. Maar, voor zulke ouders staat er een webcam bij de ijsbaan. Toch even kijken of zoonlief het schaatsen nog niet verleerd is. Helaas is het te donker om personen goed te kunnen zien, maar wat een grote baan!

De andere excursie, op zaterdag, gaat per trein. In Szeged gaat groep 6a naar een theatervoorstelling genaamd “Ergens in Europa” en en passant worden de bibliotheek en de Dom bezocht.

Thuiswerken en de kapper

Heerlijk is het dat Lorens nu afwisselend een week in Nederland en een week in Hongarije werkt. In de woonkamer in Cegléd is daarvoor een derde werkplek ingericht. Wie na negen uur ’s avonds nog achter een laptop moet, zal in de keuken moeten gaan zitten, omdat Bartels hoogslaper in de woonkamer staat. Omdat het werkblad een week later opgehaald kon worden combineerden we dat met een bezoekje aan een, schrik niet, coffeeshop. In Hongarije is het heel gewoon om buitenshuis koffie te drinken.

Het moest een keer gebeuren; naar de kapper. Oké, het knippen was goed gegaan, zowel bij Bartel als bij mij, maar hoe maak je de volgende keer duidelijk welk kleurtje erin moet? Of toch maar grijs laten worden? Eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en met een kleurnummer naar de kapper. Laat zij nou toch een heel ander nummer bedenken bij mijn haar, nou proberen dan maar. Toen ze de handdoek wegtrok zei ze: “Oh, gelukkig geen paars.” De volgende keer mag ze krullen proberen te maken.

Zomerkamp en kinderclub

Heel blij zijn we met de toegezegde hulp vanuit VISZ (Hongaarse tak van het IKEG) voor het opzetten van een vakantiebijbelweek in Mikebuda. Zodra het programmaboekje klaarligt kunnen we gaan kijken wat in Mikebuda haalbaar is. Het thema is al wel bekend: Nomaden.

Er is al wel weer een kinderclub geweest met als Centrale Waarheid: “De Heere Jezus was ook kind, maar Hij zondigde niet”. Even was het spannend of de middag wel door kon gaan, omdat de geplande vertaalster niet kon. Ook dat mochten we loslaten en overlaten aan de Heere God. Er bood zich iemand anders aan. Tijdens het uitnodigen van de kinderen merkten we dat sommigen niet zullen komen zodra ze horen dat er uit de Bijbel verteld wordt. Andere kinderen willen wel graag komen, maar hebben ook al paardrijles of moeten voetballen. Het bekende drietal was er in ieder geval wel. Er werd weer aandachtig geluisterd, ook door de tolk die soms zelf vergat dat ze ook nog moest vertalen voor de kinderen. In de vertelling over de 12- jarige Jezus in de tempel, hoorden we hoe we soms eigen verlangens moeten loslaten om gehoorzaam te zijn in het volgen van Jezus.

Berichten

3 Maanden

Loslaten…